Yaradır insanın içi…

Kabuk bağlamış yaralarına merhem olmak isterken tekrar tekrar koparır kabukları. Acıtır, kanatır siler gözyaşlarına. Derdine çare ararken dertlenir kendisine. Sonra dalar gözleri uzaklara. Uzakta gördüklerinde bulur merhemini belki de. İnsan aşkıyla yanar aslında, sevdiklerine duyduğu özlemle ve bekledikleriyle…

İnsan beklediğini, özlediğini, sarılmak istediğini taşır yüreğinde. Acılarında, gözyaşlarında yaşatır çoğu zamanda. Vuslat en ağır yüktür bazen taşımaktan da yorulur gönlü.
Son zamanlarda okuduğum bir kitabın sözünden çok etkilenmiştim. “Hiçbir karşılaşma tesadüf değildir”. Tanıştığım, selam verdiğim her insanın içinde kendimi bulmaya çalıştım. Neden diye sorgularken cevabına asla ulaşamadım. Oysa ki, baktığım her yerde içimi sızlatan, yüzümü güldüren her insan beni ben yapmıştı.

Farkında olmuyoruz hayatın içindeki koşturmacalardan yanımızdan geçen insanların bize ne söylemek istediğini anlamıyoruz. Sadece geçiyoruz ve gidiyoruz. İçimde çıktığım yolculukların sonu yoktu derya deniz gibi gittikçe kayboldum belki de. Ararken bulduklarım aslında bulduğum sandıklarımdı.
Ne arıyorsun hey insanoğlu? Sen ne arıyorsun bu hayatta. Yüreğini mi arıyorsun, ruhunu mu? Zihnim karma karışık bir dolap gibi dağıldıkça dağıldı toparladıkça karıştı. Aradığımı bulmaya çalışırken biraz daha hasret kaldım, hasret kaldıkça kızdım, öfkelendim, bağırdım kırdım kendimi.
Ne aradın ne buldun dedim kendi kendime. Her gün yorucu bir zihin düşünün ve her gün yorulmaya devam eden bir beden. İki farklı yükü taşımak ne de zor değil mi? Umursamadan geçemedim kendime. Aradığımı bulmak zorundaydım, aradığıma ulaşmak zorundaydım.

Ne demiş Şems “Kır kalemin ucunu, bundan sonraki yolculuğumuz aşk yolculuğudur. Aşkı kalem yazmaz ki, kitaplarda bulasın”. Okuduğumda ne demek istediğini pek anlamamıştım kendimce anlamlar bulmaya çalışırken yüreğimin aşkla dolaştığını fark ettim. Aradığım şey ne daldığım yerdeydi ne dağınık zihnimde. Yüreğimdeydi, gözyaşlarımdaydı.

İnsan kendini ararken yorulsa da bulduğunda tutamıyormuş kendini saatlerce gözyaşları yanaklarını ıslatsın istiyormuş meğerse. Yüreğimin coşkusuyla selamlıyorum sizi. Aradığım şeye ulaşmam zaman alsa da ben asla pes etmedim. Tüm acılarımla, sıkıntılarımla, kederimle, yorulmamla devam ettim. Dağınık odalarımı dağıttım, toparlamak için tekrar girdim tek tek…

Aradığınız şeyi bulmanızı diliyorum. Belki bu satırlarda belki bir gün başkasının yüzünde. Aramaktan vazgeçmediğinde o seninle.

“Yüreğimin sesini duydu kulağım”
Merve Küçük